Dzieciństwo to etap, w którym człowiek, jeszcze nieświadomie, zaczyna konstruować swoją tożsamość, rozpoznawać siebie jako istotę odrębną. Ale dzieciństwo to też "początek niemocy". Ta wieża Babel złożona z przekonań i spostrzeżeń zaczyna się chwiać, kiedy człowiek uświadamia sobie iluzoryczność swojej sprawczości. Zmiana okazuje się złudzeniem, cały świat, oglądany do tej pory niczym zza pancernego szkła, ulega degradacji, człowiek uświadamia sobie swoją wewnętrzną samotność i niemożność naprawienia błędów ludzkości (galopująca katastrofa klimatyczna, wojny, terror, konsumpcjonizm, rozmaite przejawy ksenofobii). Życie jest biegiem ku krawędzi, ku końcowi − w wymiarze jednostkowym i ogólnoludzkim.
A jednak słońce ciągle wschodzi i zachodzi, fale wciąż rozbijają się o brzeg − to leitmotiwy tego utworu, będącego w istocie partyturą dramaturgiczną przeznaczoną dla jednej osoby bądź dowolnej grupy osób (a nawet chóru). W powtarzalnym rytmie rządzącym światem można znaleźć pewne ukojenie − zwłaszcza że sztuka zostaje określona jako puzzle "Ty wybierasz, od którego kawałka rozpoczniesz układankę, a który będzie jej zwieńczeniem", model tekstualnej dekonstrukcji. Performatywny charakter utworu stwarza szerokie możliwości interpretacyjne. W końcu, jak pisze autorka, "ta interpretacja nie należy do mnie".