Betty Broadbent, urodzona na początku wieku słynna „wytatuowana Wenus”, jest bohaterką − albo duchową patronką, w zależności od interpretacji − sztuki o tym, jak trudno jest złapać oddech, kiedy przez samotność człowiek zbliża się myślami do „szaleństwa śmierci”. Tylko odczuwając ból, mamy świadomość, że istniejemy. Ból czyni nas ludźmi. Cierpienie jest szczere, a zatem jest piękne − zdaje się mówić kobieta/Betty, outsiderka, której ciało zapełnia się kolejnymi tatuażami − czy też, patrząc szerzej, doświadczeniami i niełatwymi emocjami. Intymne wyznanie bohaterki staje się zarazem wyzwaniem rzuconym światu.
"Chcę umrzeć jak Betty Broadbent, z życiem wymalowanym na ciele, byleby nie z uśmiechem przyklejonym do twarzy" − mówi bohaterka, zastanawiając się nad tym, jak trudno jest określić własną tożsamość, żyjąc pod jarzmem społecznych presji i schematów. Kobieta jawi się jako istota, która jako jedyna może rozbroić patriarchat, a jednocześnie musi realizować narzucony przez społeczeństwo „skrypt” lojalnej żony, pokornej gospodyni i troskliwej matki. "Skazuję cię na wieczną walkę przeciwko twojej słabości" − mówi Bóg, co uruchamia koło zamachowe; kobieta walczy ze światem, jednocześnie pochylając się nad swoją rozdartą tożsamością.
W przejmującym monologu o szerokim emocjonalnym diapazonie (przejawiającego momentami cechy dialogu − przewrotnego listu miłosnego do ukochanej osoby) bohaterka dotyka różnych opozycyjnych kategorii: piękna i brzydoty, prawdy i kłamstwa, cielesności i duchowości. "Krwiste" kwestie padające z ust kobiety sprawiają, że monodram dotyka najczulszych miejsc. Autorka zderza ze sobą różne cytaty kultury: wizerunek żyjącej w I połowie XX w. Broadbent − pin-up girl à rebours − z cytatami Ciorana, Schopenhaura, a także muzyką Wagnera.