Ona i On - łączy ich miłość tak wszechogarniająca, że powoli się w sobie zatracają, zacierają się granice ich "ja". Przeglądają się w sobie wzajemnie, tworzą swój intymny miłosny hymn. Ale tak jak przemijają kolejne miesiące, upalny czerwiec zmienia się w melancholijny sierpień, tak i ich miłość powoli zmienia swoje oblicze. Namiętność gaśnie, ale czy umiera sama miłość? Może tytułowe "przebudzenie" to dojrzewanie do tego, by na nowo odnaleźć w tym uczuciu siebie, wytyczyć granice? A może jest to dojrzewanie do świadomości, że niektórych ludzi łączy uczucie tak silne, że nieuchronnie prowadzi do destrukcji?
Poetycka sceniczna miniatura Pauliny Eryki Masy to napisany z dużą wrażliwością portret "miłości niemożliwej", konfrontacji z bolesnym poczuciem utraty.
„ONA
Kiedyś myślałam, że gdy raz się zakochasz, to potem zakochasz się kolejny raz. I kolejny. I gdy skończy się jedna miłość, zacznie się kolejna. A potem kolejna i kolejna. I będziesz zakochiwać się tak nieustannie do końca życia. Myślałam, że miłość jest lawiną, która nieoczekiwanie na ciebie spada w ogromnych ilościach. Przygniata cię. To tak jak z kroplami deszczu. Najpierw spadnie na ciebie jedna, potem kolejna i kolejna, aż wreszcie dorwie cię cała ulewa. A ty będziesz stać w samym jej środku, cała przemoczona, od stóp do głów, czekając na kolejne opady. Myślałam, że tak właśnie funkcjonuje miłość. Że będę w stanie kochać tę całą ulewę. A ja kochałam raz, tę jedną kroplę deszczu. I ta jedna kropla deszczu była moją całą ulewą.
A potem po prostu się w niej utopiłam."