Współczesna wersja Antygony. Dramat dzieli się na dwie części. Podobnie każdy z bohaterów istnieje w dwóch postaciach: współczesnej, żyjącej tu i teraz, i drugiej – mitologicznej, która jest jej pierwowzorem, protoplastą, funkcjonującą w poetyckim bezczasie. Pierwsza część sztuki rozgrywa się w porządku realistycznym, w instytucie filologii klasycznej na dużym uniwersytecie. Ma ona formę przeplatających się ze sobą monologów i dialogów, przerywanych niekiedy kwestiami chóru oraz partiami protoplastów bohaterów. Główna bohaterka (Antygona), partnerka młodego chłopaka (Hajmon), jest studentką, która wdaje się w romans z jednym z doktorantów uczelni (Polinejkesem). Na wieść o tym dyrektor instytutu (Kreon) postanawia wyrzucić doktoranta, mimo protestów Antygony i prób jej obrony przez siostrę, Ismenę. Jego decyzja będzie miała tragiczne skutki, które przewidzi zwykły portier (Tejrezjasz).
A. to rozbudowany dramat, poruszający się w dwóch rejestrach – współczesnego wiersza wolnego i codziennej mowy, którego główną tematyką jest kwestia cielesności – i jej zniewolenia poprzez kulturowe schematy i język (tutaj uosabiane poprzez uniwersyteckie środowisko). Nie pozwalają one rozwinąć się prawdziwym potrzebom ciała: słowo tłamsi materię, nie pozwala wypłynąć pożądaniu, intuicyjnym potrzebom miłości – które przecież miała także i dawna Antygona, która w końcu przyszła „współkochać, nie współnienawidzić”. Tych dwóch porządków nie da się jednak połączyć, zawsze pozostaną sobie wrogie, odległe. Jak powiedział Michel Foucault: „Dusza – więzienie ciała”.
W 2012 roku sztuka znalazła się w półfinale V edycji konkursu o Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną.