Pusta sala kinowa. Młody mężczyzna przyszedł tu, aby podsumować swoje dotychczasowe życie – niespełnione nadzieje, utraconą miłość, niezrealizowane plany. Swoim wspomnieniom nadaje formę filmu – o którym opowiada, a który tak naprawdę rozgrywa się tylko w jego wyobraźni. Na kinowym ekranie pojawiają się cyfry od 10 do 1 jak przy odliczaniu do rozpoczęcia projekcji. To one będą wyznaczały rytm dramatu, dzielącego się właśnie na 10 scen.
Już na samym początku monolog głównego bohatera zostaje zaburzony – w kinie pojawia się piękna dziewczyna – jego dawna miłość. Czy jest to realna postać, wyobrażenie, obraz na ekranie? To pozostaje niedopowiedziane. Monolog przeradza się w dialog, w którym dwie postaci wspominają wspólną przeszłość. Bohaterowie mówią „kinowym” językiem – jakby tworzą sam film tu i teraz – obsadzają aktorów, ustawiają kamerę, dobierają muzykę, a także – przerzucają się cytatami z filmów. Może nie jesteśmy w stanie opowiedzieć swoich losów inaczej niż poprzez wizualne, filmowe klisze?
Dramat daje wiele możliwości inscenizacyjnych – szczególnie w zakresie wykorzystania nowych mediów, np. projekcji wideo, które mogą stać się integralną częścią spektaklu i znakomicie uzupełniać tekst (który jest oparty na wzajemnym funkcjonowaniu warstwy wizualnej i słownej oraz na obecności cytatów filmowych).