Wojna właśnie się skończyła, ale w Berlinie wciąż nie jest bezpiecznie: przebywa w nim zwycięska Armia Czerwona, grabiąc, gwałcąc i zabijając. Oficerowi Wehrmachtu, Horstowi, udało się dotrzeć do własnego domu i teraz, wraz z żoną Agnes, synkiem i przyjaciółką rodziny, ukrywają się w piwnicy. Dom jest zamieszkany przez rosyjskiego pułkownika, który pewnego dnia dowiaduje się o obecności piwnicznych gości. Żona oficera, chcąc go ratować, co wieczór, wystrojona w elegancką suknię, dotrzymuje towarzystwa pułkownikowi. Agnes ma odwagę naruszyć narzucone przez świat zewnętrzny status quo i przeciwstawić się społecznemu ostracyzmowi, ponieważ wierzy, że postępuje moralnie. Co jednak, jeśli się okaże, że Horst nie jest bohaterem wojennym, za jakiego uważa go żona, ale mordercą z warszawskiego getta? I co, jeśli – mimo bariery językowej, a może właśnie dzięki niej – zakocha się w rosyjskim pułkowniku z wzajemnością? Czy miłość może przezwyciężyć uprzedzenia, a brak znajomości języka okaże się przy tym pomocny? Czy istnienie poza społeczeństwem jest możliwe? Jak żyć pod jednym dachem z kimś, kto zamordował setki bezbronnych ludzi? „Ja tego nie robiłem” – mówi Horst. „Ja tylko wydawałem rozkazy”. Gdzie leży odpowiedzialność za zło? Frisch nie daje na te pytania żadnych odpowiedzi, stawiając swoich bohaterów – a wraz z nimi i czytelnika – przed wyborami moralnymi.

Sztuka ukazała się w I tomie Dramatów zebranych Maxa Frischa, ADiT, Warszawa 2016.